Ooit gehoord van de ‘Brassards rouges’ (Rode Armbanden)? Philippe Égu de Grenay betreurt de geringe bekendheid van deze troepen burgerarbeiders die – omdat ze weigeren voor de Duitsers te werken – gedeporteerd, mishandeld, gemarteld worden. Zo verging het zijn grootvader van moeders kant Georges Cambier, timmerman en dwangarbeider op de leeftijd van 19 jaar, die de ontberingen en martelingen overleefde.
Er is weinig onderzoek gedaan naar het lot van de burgers in het bezette gebied. Talloze getuigenissen hebben het over de erbarmelijke levensomstandigheden. Vorderingen, collectieve gruweldaden, represailles en dwangarbeid nemen sterk toe. Vanaf 1914 zijn burgers voor de bezetter niet meer dan beschikbare werkkrachten voor ‘oorlogsdoeleinden’, met name het herstel van tijdens de gevechten vernietigde wegen en spoorlijnen. Burgers die zich verzetten (hieronder vallen ook vrouwen en meisjes) worden vervoerd naar dwangarbeiderskampen. Zij vormen de zogenaamde ZAB (Zivilarbeiter-Bataillone – burgerarbeidersbataljons) en dragen een onderscheidend merkteken: een rode armband – Brassard rouge. Sommigen dragen deze armband tot in 1918. De levensomstandigheden van de Brassards rouges komen sterk overeen met die van de gevangen in deportatiekampen… (Download de pdf om meer te lezen).